EEN PERSOONLIJK VERHAAL OVER DE PRACHT EN KRACHT VAN KWETSBAARHEID
Op deze pagina geef ik u toegang tot mijn toevallige hersenspinsels, mijn losse schrijfsels, ideeën over mogelijke verhaallijnen en wie weet, volgt er wel een verrassende wending op het einde… 😉
Kom het als eerste te weten! Volg hier het hele proces van totstandkoming van dit boek en klik op de button als ge ‘t ook als eerste in huis wilt hebben.
Darlin’, don’t quit your daydream
Lily Meola
It’s your life that you’re making
It ain’t big enough if it doesn’t scare the hell out of you
If it makes you nervous, it’s probably worth it
Why save it for sleep when you could be living your daydream?
Dit boek is met liefde geschreven voor mijn familie en vrienden, voor de ondernemers die mijn masterclasses, workshops en trajecten volgden en voor alle prachtige mensen op deze wereld die een vleugje inspiratie zoeken.
Liefdevol draag ik dit boek op aan mijn kinderen Noah, Dali en Robyn.
Mijn kinderen zorgden het afgelopen jaar VOOR MIJ. Ze gaven me liefde, aandacht en een reden om door te gaan. Ze zijn de lichtpuntjes in mijn leven en ik ben ze zo ontzettend dankbaar.
May you live your life to the fullest and discover the power that’s already inside of you.
Ti amo, mama
Mijn dank gaat uit naar iedereen die de afgelopen jaren een rol speelde in mijn leven en waarmee ik zowel vreugdevolle tijden als moeilijke momenten mocht delen.
Dankuwel aan alle mooie mensen die me hielpen groeien door te luisteren, er gewoon te zijn of me liefdevol te confronteren met m’n eigen spiegelbeeld.
Dankuwel aan mijn coaches en mentoren, waarvan ik zoveel mocht leren, in het bijzonder May en Heidi.
Dankuwel aan Ankie, Eveline, Marjolijn, Karen, Mieke, Sharona, Natascha, Else en al mijn andere vrienden en vriendinnen. Het is niet omdat ik jullie naam hier niet noem, dat jullie niet minstens zo belangrijk voor me zijn. Ik ben jullie stuk voor stuk immens dankbaar. Jullie zijn fantastisch.
Dankuwel aan Raf voor alle krachtige beelden die m’n teksten mogen begeleiden, maar ook voor uw inspiratie, uw zotte creativiteit en voor de woorden die ge keer op keer voor me had als ik door een moeilijk moment ging. They’re worth treasures. And you are too.
Dankuwel aan Melissa om het verhaal van Io uit de Griekse mythologie op te rakelen en om me het inzicht te geven dat wat ik doe, al vanuit de oudheid zo bedoeld was.
Dankuwel aan de geweldige groep van de Zweden retreat 2023 voor jullie warmte, kwetsbaarheid en gedragenheid.
Dankuwel aan mijn kinderen en mijn familie voor hun onvoorwaardelijke liefde, steun en toeverlaat.
Dankuwel aan iedereen die op één of andere manier mijn hart raakte.
In het bijzonder dankuwel aan Pieter, zonder u in mijn leven zou ik nooit mezelf gevonden hebben.
Ik sta het toe… dat mijn boek gelezen wordt.
Dat mijn woorden de wereld intrekken en hun eigen leven leiden.
Dat mijn persoonlijk verhaal een lichtpuntje in uw leven wordt.
Als ge dit boek leest, weet dan dat ik ‘t geschreven heb vanuit mijn eigen waarheid, mijn eigen ervaringen en mijn eigen visie, die gekleurd is door persoonlijke gebeurtenissen en inzichten.
Ik zal nooit pretenderen dat mijn waarheid dé algehele waarheid is of ook die van u moet zijn.
Dit boek is voor mij.
Ik schrijf het om mezelf beter te leren kennen, om orde in m’n hoofd te scheppen, om los te kunnen laten…
Wat ik wel hoop, is dat als ge de interesse hebt om het te lezen, dat ge er iets uithaalt.
Maakt niet uit wat.
Al is het één zinnetje dat blijft hangen en voor u ’t verschil maakt, één ideetje dat voor inspiratie zorgt of één verhaal dat u motiveert om door te doen, om een keuze te maken, om het pad te volgen dat voor u ligt of om de durf te hebben om voor een ander pad te kiezen.
Ik heb zelf massa’s motivatie, inspiratie en inzichten gehaald uit verhalen van anderen en ik ben er klaar voor om nu ook het mijne te delen.
Al bezorg ik u slechts een paar uur ontspannen leesplezier, zelfs dan ben ik uiterst gelukkig. Dat is voor mij meer dan voldoende reden om dit boek te publiceren.
So sit back, relax and enjoy…
Wordt ge graag op de hoogte gehouden van nieuwe toevoegingen, de voorverkoop en eventuele events die rond dit boek zullen plaatsvinden? Zet u op de wachtlijst.
Schrijven in een ongedwongen flow geeft uw onderbewustzijn de kans om op het podium te kruipen. En u te vertellen waar het op staat: de waarheid.
Ioana merola
Schrijven redde mijn leven.
Schrijven is de meest diepgaande manier om het leven te lezen.
Ik had het nodig om mijn gebroken hart te begrijpen, te aanvaarden en te helen. Het hielp me om terug in het reine te komen met mezelf.
Toen ik worstelde met mijn plaats op deze wereld, omdat ik plots moest scheiden van de man waarmee ik 11 jaar lang mijn liefde en mijn leven deelde, ging ik door een rollercoaster van verdriet, verwarring en vermoeidheid.
Het neerschrijven van mijn gedachtes en gevoelens bracht rust in mijn hoofd. En ruimte.
Het gaf me inzichten. In mezelf, in mijn doelen en in mijn leven.
Tot ik op het punt kwam dat de storm wegtrok en de zon ging schijnen.
Ik voelde weer warmte vanbinnen.
Schrijven gaf me de mogelijkheid om mijn eigen wereld te bedenken.
Omdat het leven zoals ik het kende voorbij was, bedacht ik al schrijvend een nieuwe wereld.
Voor een lange periode zag ik mezelf niet meer, zelfs niet als ik in de spiegel keek.
Ja, er staarden twee bruine ogen naar me terug.
Een glimlach kreeg ik soms ook.
Maar het achterste van mijn tong? Het diepste van mijn ziel? De kern van mijn bestaan?
Dat was verstopt. Gemaskeerd. Gevangen en geboeid.
Bewaakt door zware portiers. Meneer Angst en mevrouw Pijn. Meneer Verdriet en mevrouw Kou.
Heb ik nu alle maskers gedropt?
Heb ik mij van alle boeien ontdaan en alle portiers verslaan?
Nee hoor. Absoluut niet. Maar weet ge wat?
Ik heb de moed gevonden om ze aan te kijken. Één voor één. Stap voor stap.
Zodat ik ze kan zien voor wat ze zijn: emoties, gedachten, overtuigingen.
En het mooiste van alles?
In de wetenschap dat alles mijn eigen keuze is, kies ik ervoor om te veranderen.
Ik verander de woorden die ik denk.
IOANA MEROLA
Ik verander de woorden die ik geloof.
Ik verander de woorden die ik uitspreek.
Ik verander de woorden die ik schrijf.
Ik verander de woorden die ik online zet.
En ik zie de woorden veranderen die ik terugkrijg.
Ik kies ervoor om compleet te zijn. Om mijn volledig potentieel te leven. Krachtig, prachtig en uniek.
Een eerste stap is het neerschrijven van mijn verhaal. In dit boek. Mijn grote droom.
En dit boek kon maar één naam hebben. De naam die me bij mijn geboorte is gegeven. Het is tijd om ‘m te omarmen.
Ioana
I’ve been stuck in thoughts, doing it their way
Didn’t listen to the things my heart would say
Letting fear take over and decide.But when I realized that the choice was mine
Lily Meola
Oh I could feel a shift and I began to shine
Ioana Merola, een naam die klinkt als een klok
In mijn jeugdjaren speelde squash een belangrijke hoofdrol. Ik spendeerde heel wat uren op de court, speelde internationale tornooien en mocht ook enkele titels op m’n naam schrijven.
Als jong, onbeduidend meisje uit het boerendorp Kleine-Brogel waren dat prestaties die zelfs af en toe de regionale krant haalden.
Ik weet nog heel goed dat er ergens in één van die allereerste artikels, ik moet toen een jaar of 14 geweest zijn, een zinnetje stond dat ik zó mooi gezegd vond. Of geschreven. Dat is me altijd bijgebleven
Ioana Merola, een naam die klinkt als een klok.
En ja, ik vond mijn naam ook best mooi klinken. Toch wisten mensen ‘m vaak niet juist uit te spreken. Ik werd meer Iona, Johanna of Iwana genoemd.
Daarnaast heb ik ontelbare keren de geschreven versie van mijn naam verbeterd…
Tot ik me op een gegeven moment, samen met mijn mama, aan het inschrijven was op de hogeschool. Op dat formulier stond de mogelijkheid om een ‘roepnaam’ in te vullen en achteloos schreef ik er ‘Io’.
De eerste keer dat ik werd afgeroepen, was ik extreem verbaasd. Want ‘Io’ was enkel voor de vrienden. En eigenlijk alleen mijn allerbeste vrienden. En nu noemden leraren en tot nu toe onbekende medestudenten me zo?
Heel bizar.
Maar het grote voordeel?
Ik moest nooit nog mijn naam verbeteren.
Io = ik
Het woordje ‘io’ betekent ‘ik’ in het Italiaans. En wie of wat is er belangrijker in uw leven dan uw eigen ‘ik’?
Uw ‘ik’ is wie ge zijt, waar ge voor staat, wat ge doet, waarom ge het doet…
Uw ‘ik’ is het enige in de hele wereld dat echt van u is.
Het is uw eigen persoonlijkheid. Het is uw eigen keuze. Daarom is het ook uw eigen verantwoordelijkheid.
Uw ‘ik’ is enig in zijn soort.
Uw ‘ik’ is uniek.
Er is geen enkel ander mens hetzelfde als u. En dat is zó waardevol. Voor uzelf, voor uw relatie tot anderen en voor uw plaats in deze wereld.
Waarom zou ge daar nu niet fier op zijn? Waarom zou ge uzelf verbergen, wegstoppen, misschien zelfs onzichtbaar maken?
Ik worstelde zelf heel lang met mijn eigen ‘ik’.
Als kind stak ik mezelf weg… Kwam ik op een plaats met veel mensen, dan nam ik het liefst een boek en ging ik zitten lezen in een hoekske.
Bij nieuwe mensen was ik stil, ik zei zo weinig mogelijk… Waarom zou iemand naar mij willen luisteren?
De angst om niet goed genoeg te zijn, hield me steeds weer tegen. Het hield me op de achtergrond. Het zorgde ervoor dat ik koos voor een veilige haven.
Ik nestelde mij in een cocon die me afschermde van de buitenwereld. En op die manier versterkte ik mijn introversie. Ik hield de angst in stand.
Ondertussen liet ik het allemaal los. Zoals een rups transformeert in een kleurrijke vlinder, zwierde ook ík mijn cocon van me af.
Ik ben ik.
Mìjn persoonlijkheid. Mìjn keuze. Mìjn verantwoordelijkheid.
Vind mij leuk of vind mij niet leuk.
Luister naar mij of luister niet naar mij.
Het is allemaal oké.
Ik laat evengoed mijn kleuren zien.
Zeüs en Io: een verhaal over een onmogelijke liefde
Io, de mooie zoetwaternimf uit de Griekse mythologie…
Melissa Nijs
Toen oppergod Zeus verliefd werd op haar en zijn overspel voor zijn vrouw Hera wou verbergen, hulde hij zijn geheime streken letterlijk in nevelen. Hera’s achterdocht was echter gewekt, en toen ze op onderzoek uitging, veranderde Zeus Io in een mooie witzilveren koe.
Hera -ook niet achterlijk- doorzag zijn simpele truken van de foor en vroeg hem om de koe aan haar cadeau te doen. Om niet door de mand te vallen, had Zeus geen andere keuze dan haar wens in te willigen. Hera sloot het arme dier vervolgens op, en hield haar onder constant toezicht van Argus (met wel honderd ogen!).
Toen Io er met de hulp van Hermes in slaagde te ontsnappen en haar weg zocht over bergruggen en door zeeën, kwam ze op een bepaald moment terug bij haar eigen familie terecht. Niemand herkende haar echter, en Io kon niet praten.
Toch slaagde ze erin zichzelf kenbaar te maken. Met haar hoef schreef ze haar boodschap neer op de grond. Haar ware, diepste zelf, kwam naar boven via het geschreven woord. Io had een manier gevonden om uitdrukking te geven aan datgene wat ze in essentie was. Haar authentieke zelf kreeg vorm in woorden.
Een betere naam had Io Merola eigenlijk niet kunnen krijgen. De boodschap die ondernemers zo graag willen delen met hun klanten, krijgen ze niet altijd vakkundig onder woorden gebracht. Maar de schrijfster die Io is, kan dat wel.
De essentie, het wezenlijke van het verhaal, kan zij vormgeven met woorden. Woorden waardoor de klanten óók zien wat de ondernemer al absoluut weet: wie hij is en waar hij voor staat, en wat hij te bieden heeft. Het zijn dié woorden die het verschil maken tussen de boodschap wél of niet zien, en haar wél of niet begrijpen.
Die woorden kan Io je geven. Alsof het van in de oudheid al zo bedoeld was.”
Falen doet pijn
Falen kwetst uw ego.
Het kwetst uw hart.
Falen voedt het ik-ben-niet-goed-genoeg gevoel.
Falen duwt u naar beneden, het duwt u letterlijk de grond in.
Zodat ge gaat ‘aarden’.
Pas als dát lukt, kunt ge weer rechtstaan.
Sterker als voorheen.
Krachtiger.
Ge kunt meer aan.
Omdat ge weet wat ge moet doen om die fout niet opnieuw te maken.
Ge leert uw les.
En zo groeit ge.
Er raast een grote storm door mijn leven. Een reeks van veranderingen die ik niet voorspeld had, niet voorzien had, noch gewild had.
Ioana merola
En in deze donkere periode vol tweestrijd doe ik de grootste ontdekkingen.
Het lijkt wel of ik jarenlang een ander paar ogen had.
Ogen die andere dingen zagen dan ik nu zie.
Een compleet andere wereld.
Als een schaduw over de waarheid.
Waar ik een zee van trouw zag, zie ik nu de triestige golven van bedrog.
De baken van steun die ik dacht gevonden te hebben, blijkt een put van teleurstelling te zijn.
De vreugde die me beloofd werd… bleef uit.
Er kwam alleen… verdriet.
We zijn zelf verantwoordelijk voor ons geluk
Denkt gij wel es dat andere mensen dé job van hun leven vinden, terwijl gij verdersukkelt in de job die uw energie opvreet alsof het een chocoladekoekje was?
Denkt gij wel es dat anderen dé partner van hun dromen vinden, terwijl gij uw eenzaamheid omarmt en diep vanbinnen snakt naar ware liefde?
Denkt gij wel es dat anderen hét geluk vinden in hun dagelijkse bezigheden, terwijl gij u ’s morgens sleurrijk uit uw bed sleurt om u doorheen de sleur van de dag te sleuren?
Stop met denken.
En ik weet het, stoppen met denken is één van de moeilijkste dingen…
Zelf durf ik me wel es onder te dompelen in het ‘wat als’ denken.
Wat als ik dit gedaan had… Of wat als ik dat gedaan had… Zou het dan anders gelopen zijn? En zou dat dan beter zijn?
Had ik maar zus of had ik maar zo… Mezelf schuldig voelen over hoe ik gedaan heb, wat ik gezegd heb en ook over wat ik misschien niet gezegd of gedaan heb.
Dan was het misschien anders geweest.
Dan waren we misschien nog samen geweest.
En zou dat dan zoveel beter geweest zijn?
Jarenlang geloofde ik dat mijn partner het beste in me naar boven haalde, dat hij mij compleet maakte, dat hij mij in balans bracht.
Niets bleek echter minder waar.
Want uiteindelijk zijn we zelf verantwoordelijk voor ons geluk. Dat is niet iets dat we in een ander zijn ‘bakske’ dienen te leggen.
We zijn zelf verantwoordelijk om de beste versie van onszelf te zijn, om balans te creëren en om ons binnenste te vullen met liefde.
Ik schreef nooit eerder een boek. Maar we kennen allemaal de beroemde woorden van Pipi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’.
Een tijdje geleden scrolde ik door m’n Facebook en stuitte op een post die ging over ‘eerste keren’. Uw eerste video, uw eerste boek, uw eerste film… Alles wat ge maakt voor de eerste keer zal waarschijnlijk niet het meest succesvolle exemplaar zijn.
Het gaat ‘m om de oefening. Om de start. Om de actie. Het gaat erom dat ge probeert. En blijft proberen tot ge bereikt wat ge wilt bereiken.
“Proberen is leren,” zegt mijn dochter van vijf. Heeft ze op school geleerd. En ze heeft gelijk.
Want als ge niks probeert, zult ge niks leren.
Ge zult nooit weten of ge ‘t kunt.
Dan zult ge altijd in de ‘afvragingsfase’ blijven zitten.
Zo bouwt ge geen (zelf)vertrouwen op.
Want ge doet niks goed.
Ge behaalt geen resultaten.
Ge overwint geen obstakels.
Ge weet van uzelf niet wat ge wel en wat ge niet kunt…
En het ding is, ge zijt tot zoveel meer in staat dan ge ooit zou durven denken.
Maar als ge niks probeert, gaat ge daar nooit achterkomen.
Ge blijft in de onwetendheid.
In de donkerte.
Ge blijft klein en ge groeit niet.
‘Proberen’ kunt ge vergelijken met zonnestralen die de verste plekjes willen verwarmen. Tot in de kleinste hoekjes van de schaduw.
Misschien zullen ze er nooit geraken.
Misschien zal het er altijd koud blijven.
En donker.
Maar er bestaat een kans dat die donkere hoekjes toch verwarmd worden. En verlicht.
Eindelijk wordt zichtbaar wat zich daar al zo lang verstopte.
Proberen is ontbloten.
Is unlocken wat er al was, maar waar ge u niet bewust van waart.
Dingen die in uw binnenste zitten.
Diep verborgen en ver weg.
Ge maakt los.
Ge verlost.
Zonder u te laten tegenhouden door angst.
Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Dat ge de donkere plekjes NIET verlicht?
Dat ge uw verborgen talenten NIET ontplooit?
Of misschien maar een klein deel ervan?
Is één enkel zonnestraaltje, één klein stukske dat eindelijk het licht ziet, niet de moeite waard om het te proberen?
I think it is…
There’s always gonna be another mountain
Miley Cyrus
I’m always gonna wanna make it move
Always gonna be an uphill battle
Sometimes I’m gonna have to lose
Ain’t about how fast I get there
Ain’t about what’s waiting on the other side
It’s the climb
Mensen ontvolgen me dagelijks. Keuren het niet goed wat ik doe. Ze vinden me té emotioneel, té aanwezig, té dit of té dat…
Omdat ik direct diep durf te gaan.
Omdat ik mijn hart laat zien.
Soms schrik ik daar mensen mee af…
En dat is oké.
Niet iedereen hoeft te stroken met mijn communicatiestijl.
Niet iedereen hoeft inspiratie te putten uit mijn content.
Niet iedereen hoeft mijn vibe te smaken, of mijn energie.
Als ge er wilt zijn voor iedereen, dan zijt ge er uiteindelijk voor niemand.
Ook niet voor uzelf.
Daarom besliste ik een tijdje geleden om vooral te schrijven voor mezelf.
Want ‘in het echt’ ben ik eerder het prototype van introversie.
Bang om mezelf te laten zien.
Bang om af te wijken van de oh zo comfortabele oppervlakte.
Er is maar een handjevol mensen die in het diepste van mijn ziel mochten kijken.
En in mijn ervaring bleef ik dan achter met een gevoel van schaamte, en zelfs intens verdriet.
Want als ge uzelf compleet blootgeeft, staat ge natuurlijk open voor een mening, voor goedkeuring of afkeuring, voor aanvaarding of afstoting.
Ik was daar niet tegen opgewassen.
Ik liet mijn eigenwaarde daarvan afhangen.
Ik was een vogeltje voor de kat.
Ondertussen leerde ik mezelf zo graag zien, dat mijn eigenwaarde geen deuken meer oploopt bij een negatieve mening van een ander.
En dat bouwde ik op door stap voor stap meer van mezelf te laten zien – online – in mijn content.
Op social media.
In mijn inspiratiemails.
In mijn masterclasses en trainingen…
Ik neem de ene kans na de andere, bang of niet bang, ik doe het toch.
Ik geef de wereld mijn verhaal.
Het is wat ik te bieden heb.
Het maakt mij uniek.
Benieuwd naar het vervolg? Zet u op de wachtlijst en krijg een mailtje bij nieuwe toevoegingen…
De lanceringsdatum om de online voorverkoop van dit boek te starten, was eerst voorzien voor 11 november 2023.
Als ge me al wat langer (of beter) kent, dan weet ge meteen waarom… It’s my birth date!
(So 11 is my magic number)
Uiteraard – gezien de datum van vandaag – heb ik dit niet gehaald en verschoof ik mijn deadline naar het voorjaar van 2024.
Er dient nog heel wat geschreven en herschreven te worden. Er dient ook heel wat georganiseerd te worden om van de lancering een succes te maken. En laat me op dat laatste stukje nu net iets minder handig zijn…
Dus bij deze een warme oproep… Hebt ge een idee, een locatie, een evenement voor een lezing, voor een boekvoorstelling, voor een netwerkevent met presentatie, voor een keynote of voor eender welke vorm van publiciteit…
Please shoot me an e-mail: io@copio.be
